Een spannend verhaal deel 5
“Hoe heb je me in godsnaam gevonden?" Ze kijkt hem met verbazing aan. Zijn ogen kijken een stuk vriendelijker na de zoen die ze hebben uitgewisseld. Het voelde zelfs enigszins vertrouwd.
“Ik heb overal mijn mensen, dus dat was niet zo moeilijk.” Ze kijkt hem vragend aan. Ze besluit er niet op in te gaan.
Ze voelt zich inmiddels iets meer op haar gemak. Haar mond is echter gortdroog en ze heeft behoefte aan vocht.
"Wil je wat water voor me halen? Ik heb zo'n dorst. Hoe lang zit ik hier eigenlijk al?"
Hans roept een keer en de forse man komt naar binnen.
"Haal even water en wat te eten. Ik denk dat deze dame nu ook wel trek heeft gekregen.”
De man loopt zwijgend de deur uit en laat hen weer alleen.
"Sta eens op," beveelt hij. Ze staat op, maar wankelt een beetje. Hans vangt haar op, zodat ze niet valt.
“Loop eens een stuk van me weg, dan kan ik je eens even goed bekijken.”
Wat ongemakkelijk zet ze een paar stappen. Ze voelt zijn ogen in haar rug priemen.
“Niks veranderd, ongelofelijk, wat zie jij er nog steeds lekker uit!”
Ze voelt haar wangen gloeien, maar draait zich niet om. Op datzelfde moment komt de forse man weer naar binnen met een kan water en twee plastic bekers. “Ik zal jullie eens aan elkaar voorstellen. Emma, dit is Ronald. Ronald, Emma.” Ronald steekt zijn hand omhoog en begroet haar schuchter.
“Bedankt vriend, laat ons nu maar weer alleen.” Ronald druipt af.
Hans gaat met zijn rug naar haar toe staan, pakt de kan, schenkt een glas water in, draait zich om en reikt het glas aan.
Emma grist het uit zijn handen en laat het koude vocht naar binnen glijden. Ze vraagt om nog een glas en krijgt dat. Als ze uitgedronken is, bedankt ze hem.
“Ga je me nu vertellen wat ik hier eigenlijk doe?” Ze kijkt hoopvol naar Hans.
“Je merkt het vanzelf wel. Laat me je eerst even vasthouden.”
Ze staat het toe, maar voelt zich klein.
*
“Meiden, opschieten, het vliegtuig vertrekt over een uur.” Marc loopt nerveus over het vliegveld van Heraklion. Lieke is met Jannah naar de wc en Isa heeft de hand van haar vader vast.
“We moeten zo inchecken, anders kunnen we niet bij elkaar zitten.” Jannah komt de toiletten uit. “Mama komt er zo aan, er stond een lange rij en ik mocht eerst.”
Marc en zijn dochters gaan zitten op een bankje tegenover het toilet. Ze hebben allebei een rugtasje vast met daarin hun knuffels en een paar leesboekjes voor in het vliegtuig.
“Hoe lang was die rij, Jannah?” Marc wordt wat ongeduldig, want na een minuut of vijf is zijn vrouw nog steeds niet terug. Hij wacht het antwoord van zijn dochter niet eens af en loopt richting het toilet. Hij beveelt de meisjes te blijven zitten.
Marc is het vrouwentoilet ingelopen. De meeste vrouwen kijken hem verbaasd aan.
“Lieke, waar blijf je nou? Het vliegtuig wacht echt niet op ons. Kom op, schiet eens op!” Er volgt geen antwoord. Marc zakt op zijn knieën om onder de deuren te kijken.
“He, laat dat!” Een grote vrouw met een enorm postuur trekt Marc omhoog en kijkt hem kwaad aan. “Wat denk je wel niet zeg. Roepend door een toilet is tot daar aan toe, maar je schendt behoorlijk de privacy.”
“Dat maak ik zelf wel uit; bemoei je er niet mee mens!”
“Nou, nou, nou, meneer. Niet genoeg uitgerust op vakantie?” Ze grinnikt en kijkt Marc aan. De vrouw vindt zichzelf uitermate grappig, maar krijgt haar publiek niet mee. De andere vrouwen in de rij zwijgen en voelen de spanning toenemen. De flinke dame doet een stap achteruit als Marc ineens briesend voor haar neus staat.
“Volgens mij zeg ik net tegen je dat je je er niet mee moet bemoeien. Doe dat dan ook niet!”
Haar lach verdwijnt. Ze zwijgt meteen. Daarna trekt ze haar mond weer los.
“Meneer, u stormt zomaar een damestoilet in, u bent grof tegen mij en ik voel me bedreigd door uw houding. Ik denk dat ik de beveiliging maar even roep.”
“U roept helemaal niks. Ik zoek mijn vrouw, ons vliegtuig vertrekt zo en ze lijkt van de aardbodem verdwenen. Net stond ze nog in de rij met mijn dochter en nu is ze weg. Vindt u het héél gek dat ik even kon kijken waar ze blijft?” Hij zet zijn woorden kracht bij door de vrouw indringend aan te kijken en nog dichterbij haar te gaan staan. De vrouw zwijgt en kijkt rond naar de andere vrouwen die wachten. Het is ijzig stil en iedereen houdt wijselijk haar mond.
Marc wordt wanhopig en stompt op verschillende wc-deuren. “Lieke, schiet nou op, we moeten gaan, anders missen we het vliegtuig.” Een reactie blijft wederom uit. Jannah en Isa komen ook een kijkje nemen.
“Stond ze na je in de rij?” Marc kijkt zijn oudste dochter aan.
“Ja, ze zei dat ik alvast moest gaan en dat ze er zo aan zou komen.” De meisjes houden elkaars hand vast en Isa’s onderlip trilt een beetje.
“Waar is mama nou? Ik wil naar mama toe.” Jannah trekt haar zusje naar zich toe. Marc zakt door zijn knieën, opent zijn armen knuffelt de meisjes.
“Lieverds, ze is vast de wc uitgelopen om wat te kopen in het winkeltje. We gaan daar gewoon even kijken; mama komt zo.” De vrouwen in het toilet aanschouwen het tafereel.
“Kan ik misschien helpen?” Een oudere vrouw met golvend grijs haar loopt op het drietal af. Een lichte bibbering in haar stem geeft aan dat ze meeleeft met Marc en de meisjes.
“Nee, dank u mevrouw, we redden ons wel.” Marc geeft de meiden allebei een hand en samen lopen ze het toilet uit.
“Ik loop zo even naar de informatiebalie, oké? Mama is er vast zo weer.”
De meisjes gaan weer zitten op het bankje en krijgen allebei een pakje drinken van hun vader.
“Ik ben zo weer terug.”
Bent u de eerste die reageert?
Laat een bericht achter
| naam | |
| website | |
| bericht | |
| Schrijf zes in cijfers: | |