Hoofdstuk 2
Ann ligt heerlijk op de bank en dommelt af en toe weg. Ze besluit aan haar vermoeidheid toe te geven, nestelt zich lekker op de bank en sluit haar ogen. Na ongeveer drie kwartier schrikt ze abrupt wakker, omdat de telefoon gaat. Ze schiet rechtop, loopt naar het dressoir en neemt de telefoon op.
‘Hallo, met Ann van Brinkhorst.’ Aan de andere kant van de lijn blijft het even stil als vervolgens een vriendelijke stem vraagt of Marc misschien ook thuis is.
‘Met wie spreek ik?’ vraagt Ann beleefd.
“Oh, sorry, je spreekt met Maria van Dijk, ik ben een collega van je man. Ik vroeg me af of hij al thuis is, want ik moet hem dringend spreken.”
Ann slikt een keer en vraagt vervolgens: “Ik neem aan dat je zijn mobiele nummer hebt? Is hij daarop niet te bereiken?”
“Dat is juist het probleem: die staat de hele dag al uit. Ik krijg steeds zijn voicemail, dus ik dacht dat hij wellicht naar huis is vertrokken vanaf de zaak.”
“Nee, hij is niet thuis. Ik dacht dat hij de hele dag diverse besprekingen had op verschillende locaties, dus ik zou het ook niet weten. Kan ik een boodschap voor je aannemen en hem vragen of hij je terugbelt op het moment dat hij thuiskomt?”
“Ja, dat mag wel. Zeg maar gewoon dat ik heb gebeld en dat hij me te allen tijde mag terugbellen. Vriendelijk bedankt Ann.”
”Verder nog iets?” vraagt Ann tot slot.
“Nee, hoor, ik wens je een fijne dag. Tot ziens.”
Nog voordat ze iets terug kan zeggen, heeft Maria haar al weggedrukt. Licht vertwijfeld blijft ze achter. Ze pakt haar schooltas, graait in het grote vak en vindt haar telefoon. Ze toets het nummer van Marc in en krijgt direct zijn voicemail. Vreemd, denkt ze. Hij is altijd zo trouw in het aanzetten van zijn telefoon. Wellicht is zijn batterij leeg, denkt ze dan maar.
Ann kijkt op de klok en ziet dat het inmiddels iets over tweeën is. Ze besluit – na het drinken van een koud glas water – naar boven te lopen om de was op te vouwen. Voor haar begint de vakantie pas echt als het huis lekker schoon en opgeruimd is. Ze zal haar vrije uurtje nog even nuttig besteden.
Iets over drieën staat Ann vervolgens op het schoolplein om haar twee meiden op te halen. Jannah van zeven zit in groep 4 en Isa van vijf zit in de combinatiekleuterklas 1-2. De meisjes vinden school fantastisch en gaan elke ochtend enthousiast naar school. Meestal komen ze ook vrolijk huppelend uit school lopen, maar vandaag lijkt dat niet te gebeuren. Jannah komt met een gezicht als een donderwolk, met haar kleine zusje in haar kielzog, naar buiten gelopen. De invaljuf van Jannah begeleidt de zusjes en loopt richting Ann.
“Jannah, wat is er aan de hand?” Ann kijkt een beetje bezorgd en wil haar oudste dochter een knuffel geven. Jannah heeft daar geen zin in en slaat haar armen over elkaar en kijkt boos naar de grond.
“Dag moeder van Jannah, ik ben juf Ramona.” Juf Ramona geeft Ann een hand.
“Ik ben Ann, wat is er aan de hand?”
“Ik heb Jannah vandaag op de gang gezet voor een groot deel van de dag. Ze zat in haar tafelgroepje te werken toen ze ineens de tekening van een tafelgenootje onderkraste en verscheurde. Ze stond vervolgens op om haar klasgenootje aan de haren te trekken en schreeuwde alleen maar dat ze haar grote mond moest houden, omdat ze anders haar vader op school liet komen. Ik vond dat niet normaal en heb haar op de gang gezet. Ik wilde dat ze netjes sorry zou zeggen, maar dat weigerde ze. Ik zei tegen haar dat ze pas de klas in mocht komen als ze haar excuses zou maken, maar dat heeft ze tot op heden nog niet gedaan. Ik wil eigenlijk even met u praten over dit voorval.”
Ann kijkt naar Jannah en vraagt: “Is dit waar? Wat is er toch met je?”
Ze pakt Isa bij haar hand en sommeert haar oudste dochter mee te lopen naar binnen. Na een gesprek van ongeveer een kwartier wordt duidelijk dat Jannah af en toe wordt gepest binnen haar groepje, omdat ze zo lang is. Ze noemen haar soms bonenstaak en Lyanne, haar tafelgroepsgenootje, neemt daar klaarblijkelijk het voortouw in.
“Ik vind dat je daar maandag aandacht aan moet besteden in de klas. Jannah heeft hier last van en blijkbaar is Lyanne een pester die de boel opzweept. Het lijkt me verstandig dat er een gesprek komt met de meiden om dit op te lossen.” Ann kijkt indringend naar Ramona die inmiddels rode vlekken in haar nek heeft van de spanning.
“Dat zal ik doen. Zal ik dan laten weten hoe het gesprek is afgelopen?”
“Dat lijkt me wel, Ramona. Ik verwacht een duidelijke terugkoppeling. En trouwens, ik vind het wel raar dat je hier niet meteen actie op hebt ondernomen. Jannah heeft de hele dag op de gang gezeten, terwijl zij duidelijk slachtoffer is van pesterijen in de klas. Ik had het fijn gevonden als je direct contact met me had opgenomen.”
Ramona’s vlekken worden vuriger en zelfs haar wangen gloeien wat.
“Het spijt me, mevrouw, ik heb het gewoon verkeerd ingeschat. Ik ken de groep gewoon niet goed genoeg. Het komt goed Jannah.”
Jannah kijkt glazig naar haar juf, knikt een keer en volgt haar moeder die inmiddels bij de deur staat om te vertrekken. Isa hobbelt erachteraan en zwaait uitbundig naar Ramona.
Laat een bericht achter - aantal berichten: 0
Bent u de eerste die reageert?
Laat een bericht achter
| naam | |
| website | |
| bericht | |
| Schrijf elf in cijfers: | |