Toekomstmuziek
Nagelbijtend zit ik in de wachtkamer op een smalle bank. Ik ben nerveus en mijn hart maakt steeds een sprongetje als de deur van de behandelkamer zich opent. De drie keer dat dit het afgelopen halfuur gebeurde, werd een ander dan ik uitgenodigd de ruimte te betreden. Ik probeer geduldig af te wachten, maar merk dat ik vanbinnen ongeduldiger word. Mijn handen voelen klam. Zweetdruppels sijpelen op mijn rug naar beneden en mijn mond voelt droog. Inwendig vloek ik een keer en ik vraag me af waarom dit zo vreselijk lang moet duren. De tijd verstrijkt langzaam en als de deur open gaat en ik opkijk, zie ik dat de arts me wenkt. Ik pak mijn tas van de grond, sta op en loop hem tegemoet. Ik zoek zijn ogen die nog niks verraden, maar op het moment dat ik plaatsneem in een blauwe fauteuil tegenover zijn eenvoudige bureau, verstart zijn blik. Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel en wacht op het oordeel van de deskundige. Op zijn bureau ligt mijn dossier. Met een serieuze uitdrukking bekijkt hij de papieren; daarna richt hij zijn blik op mij. Zijn donkere ogen verraden wat ik al vermoedde: het is niet goed. ‘Ik heb slecht nieuws...’ Hij zwijgt kort en gaat dan verder: ‘Ons vermoeden is bevestigd, het spijt me oprecht dat ik geen beter nieuws voor u heb.’ Het enige wat ik kan denken is: 'Hoe vertel ik dit thuis?’
Dit was mijn inzending voor de verhalenwedstrijd van het tijdschrift Flair.
De opdracht was: schrijf een spannend verhaal in maximaal 250 woorden.
Bent u de eerste die reageert?
Laat een bericht achter
| naam | |
| website | |
| bericht | |
| Schrijf twaalf in cijfers: | |